Frank Vandenbroucke geeft geen antwoorden meer. Hij stelt vragen. Zo hoort dat voor een academicus. Gelukkig zijn het vaak socratische vragen. Ze leiden ergens toe.‘Hij heeft zich succesvol verveld van politicus tot academicus.' Dat zei professor Bea Cantillon (UA) woensdag in Antwerpen, toen ze voormalig SP.A-politicus Frank Vandenbroucke inleidde als titularis van de leerstoel Herman Deleeck.
Het grootste pensioenprobleem wordt dan de betaalbaarheid. Vandenbroucke bewijst in zijn nota dat de maatregelen van de regering-Di Rupo – de verhoging van de minimumleeftijd tot 62 jaar en de optrekking van de vereiste loopbaanjaren – de kostenstijging afremmen, maar nog lang niet voldoende.
Vandenbroucke schrijft dat de regering die zegt dat het niet nodig is aan de leeftijd van 65 jaar te raken, dat tóch moet doen. Niet meteen. Of correcter: ‘Ze moet nú duidelijk maken hoe dat vanaf 2025 of 2030 zal gaan. We moeten naar een flexibel stelsel en moeten dat nú afspreken met de mensen voor wie dat dan zal gelden. Ik denk dat wie in 2030 65 wordt en nog geen 45 jaar gewerkt heeft, dan op pensioen mag, maar dan is het wel een vervroegd pensioen met een wat lager bedrag. 45 jaar werken moet normaal zijn. Maar het systeem moet soepel zijn. Er zullen ook nog mensen zijn die op hun 65 geen volle loopbaan van 45 jaar hebben en dan toch niet moeten doorwerken om een vol pensioen te halen. De knieën van de meeste bouwvakkers zijn voordien versleten. Je kan van kleuterjuffen niet zonder meer vragen dat ze tot aan hun 65ste in de klas blijven staan.'
Vervolg
CSB Working Paper 12 09_Oktober 2012
Word fan op FACEBOOK
