De verwachte opbrengsten en beleggingskosten van lifecycle producten

Wat zijn lifecycle producten? En wat heeft u als werkgever hiermee te maken?
Eerder in deze MKB Support heeft u kunnen lezen dat verzekeraars per 1 januari 2009 dienen te voldoen aan de zorgplicht conform de Pensioenwet. Heeft u voor uw werknemers een zogenaamde DC-pensioenregeling (Direct Contribution regeling), dan heeft uw pensioenverzekeraar een lifecycle product ontwikkeld. Lifecycle producten zijn er in ieder geval voor mensen die zelf geen beleggingskeuzes wensen te maken. Wettelijk is bepaald dat een lifecycle zodanig moet zijn ingericht dat het risico voor de deelnemer afneemt naarmate de pensioendatum nadert. In dit artikel leest u meer over de verwachte beleggingsrendementen bij een lifecycle en over de beleggingskosten die bij lifecyle producten in rekening worden gebracht.

Het gemiddelde beleggingsrendement
Het verwachte rendement bij een lifecycle (beleggingsportefeuille) wordt voor het grootste deel bepaald door het gekozen beleggingsbeleid, ofwel de asset mix over de looptijd. Met name de hoogte van het percentage zakelijke waarden gedurende de periode is van grote invloed op het verwachte gemiddelde rendement, en daarmee het te verwachten eindkapitaal. Over het algemeen kan worden gesteld dat een hoger aandelenbelang leidt tot een hoger verwacht rendement en eindkapitaal. Hierbij geldt wèl dat een hoger verwacht rendement een hoger risico met zich meebrengt, ofwel een grotere spreiding in de mogelijke einduitkomsten. Het beleggingsbeleid van lifecycles bij de verzekeraars verschilt sterk. Ook de spreiding van de beleggingen en de wijze van afbouw van het risico naarmate iemand dichter bij zijn of haar pensioendatum komt verschilt sterk, en is mede bepalend voor het uiteindelijk te verwachten eindkapitaal. Het is bij de selectie van een verzekeraar dan ook uitermate belangrijk om de opbouw van de lifecycle goed te onderzoeken.

De beleggingskosten
Het te verwachten eindkapitaal hangt in belangrijke mate af van de beleggingskosten die jaarlijks op het opgebouwde kapitaal worden ingehouden. Voor zowel werkgever als werknemer is het niet altijd eenvoudig om volledig inzicht te krijgen in de jaarlijkse beleggingskosten. Dat komt doordat niet alleen vermogensbeheerkosten, maar ook andere kosten in rekening worden gebracht. Het is daarom zinvoller om te kijken naar de Total Expense Ratio (TER) van de fondsen. Die geeft de totale kosten weer die jaarlijks binnen een beleggingsfonds in rekening worden gebracht. Hoewel verzekeraars verplicht zijn om de TER van hun fondsen in de financiële bijsluiters weer te geven, zijn niet alle verzekeraars hier echt transparant over. Sommige verzekeraars laten de TER zien van hun lifecycle fonds. Bij andere verzekeraars bestaat de lifecycle uit een aantal onderliggende beleggingsfondsen (met een bepaalde TER) en moet de gemiddelde TER handmatig berekend worden.
Er zijn verzekeraars die de beleggingskosten niet (volledig) via de beleggingsfondsen in rekening brengen, maar door middel van de verkoop van participaties. Deze kosten zijn dan niet in de TER inbegrepen. Ook zijn er verzekeraars die korting teruggeven op de standaard-TER die in de fondsen in rekening wordt gebracht. Kortom, allemaal zaken die moeten worden meegenomen bij het bepalen van de hoogte van de beleggingskosten.



Er zijn grote verschillen in de jaarlijkse beleggingskosten tussen de verschillende verzekeraars. Waar de goedkoopste partij voor een 30-jarige deelnemer net iets meer dan 0,5% per jaar in rekening brengt, komt een groot aantal partijen voor een vergelijkbaar iemand boven de 1% uit, ofwel ruim het dubbele. De beleggingskosten die jaarlijks worden ingehouden komen in mindering op het bruto beleggingsrendement (op te bouwen kapitaal). Hogere kosten leiden in het algemeen tot een lager netto beleggingsrendement en verwacht eindkapitaal. Alleen als een duurdere partij met beter vermogensbeheer structureel een hoger rendement dan zijn concurrenten realiseert, zouden hogere beleggingskosten te rechtvaardigen zijn. Dit lijkt meestal niet het geval te zijn.

Conclusies
De verwachte beleggingsopbrengsten van lifecycles lopen per verzekeraar sterk uiteen. Dit wordt veroorzaakt door verschillen in beleggingsbeleid en grote verschillen in beleggingskosten die de verzekeraars in rekening brengen. De jaarlijkse beleggingskosten van de duurdere verzekeraars bedragen ongeveer het dubbele van die van de goedkoopste verzekeraar. In het algemeen lijken dure beleggingskosten niet te rechtvaardigen met navenant betere beleggingsresultaten. Beleggingskosten dalen meestal naarmate de deelnemer de pensioendatum nadert (en het beleggingsprofiel defensiever wordt). Tenslotte kan worden opgemerkt dat de beleggingskosten van de meeste verzekeraars zijn toegenomen sinds de invoering van de Zorgplicht. Dit zal het uiteindelijk in te kopen pensioen negatief beïnvloeden. Bij keuze van een verzekeraar zijn de opbouw van de lifecycle en de beleggingskosten dan ook van zeer groot belang.