Een sprookje. Er leefde eens in een land hier niet ver vandaan een beeldschone jonge vrouw die geen risico wilde lopen. Ze was blond, intelligent, had een baan en verdiende haar eigen kost. Maar hoe lang, vroeg ze zich af, kan ik mijn eigen geld blijven verdienen. Niet meer als ik straks oud en versleten ben. Voor die tijd zal ik geld opzij leggen.
door Arnold Verplancke, oud-journalist van deze krant en bestuurslid van het Pensioenfonds Grafische Bedrijven PGB.
Ze raadpleegde een blinde zigeunerin. Hoe oud zal ik worden, wilde ze weten. Dan bereken ik hoeveel ik moet sparen voor later. Met haar ruwe vingertoppen tastte de blinde zieneres de levenslijn af in de zachte vrouwenhand. U zult tachtig jaar leven, voorspelde zij.
We leven te lang voor ons pensioen
