België moet de volgende veertig jaar elke euro waarover het beschikt in de pensioenen en gezondheidszorg steken, indien we die pensioenen en de gezondheidssector op het niveau van vandaag willen behouden. Dat is de samenvatting van het essay dat Frank Vandenbroucke eerder dit jaar publiceerde. Een uitspraak die vragen doet rijzen wanneer blijkt dat de vele Belgische gepensioneerden al onder de armoedegrens leven. Volgens cijfers van het EU-Silc 2007 (inkomsten 2006), leeft 23 % van de Belgische +65-jarigen onder de armoedegrens; dat is 1 op 4 gepensioneerden die moet rondkomen met minder dan 893 euro per maand. Het zijn vooral de vrouwen die het moeilijk hebben: 25% van hen zit onder de armoedegrens, bij de mannen is dat 21%. Het verschil wordt verklaard door de doorgaans kortere loopbaan van vrouwen en de salariskloof die blijft bestaan tussen beide seksen. Minder salaris betekent uiteindelijk een kleiner pensioen. Hoe ouder men wordt hoe kwetsbaarder, blijkt uit de cijfers. Bij de + 75-jarigen leeft 27% onder de armoedegrens.
Opmerkelijk is ook dat een gemiddeld pensioen in ons land 925 euro per maand bedraagt, terwijl de gemiddelde kost van een verblijf in een rusthuis op 1.200 euro komt.
Het is de liefde voor bakstenen die de Belgische gepensioneerden overeind houdt. Meer dan 90% van de Belgische 65-plussers zijn eigenaar van hun huis. In onze buurlanden Nederland (minder dan 50%), Duitsland (minder dan 60%) en Frankrijk (76%) liggen die cijfers lager.
