De politici die jagen op de hefboomfondsen, kan het blijkbaar niet schelen dat hun obstinate achtervolgingen heel wat 'collateral damage' kunnen opleveren. Ze zijn op een missie. Bovendien denken ze dat de hefboomfondsen in Europa zo hopeloos op zoek zijn naar Europees geld, dat ze zich na heel wat kreunen en steunen zullen onderwerpen aan wat ze heel terecht beschouwen als drukkende EU-reguleringen.
Beste vrienden in Brussel, de rollen zijn eerder omgekeerd. De wereld zit vol kapitaal op zoek naar goede traderhersenen die het naar steeds hogere rendementen kunnen gidsen. Tradingtalent is het ultieme schaarse goed, en net dat maakt het een onvatbaar doelwit. In plaats van een hefboomfondsbeheerder die in Londen woont en vermogen beheert voor pakweg een Nederlands pensioenfonds, zullen reguleringsexcessen in de EU er gewoon voor zorgen dat die trader naar Zürich zal verhuizen en daar zijn job zal doen voor een Singaporees of Chinees staatsfonds.
Wie houdt hier wie voor de gek? De Europese pensioenfondsen zijn de grote verliezers bij de EU-vendetta, niet de hefboomfondsen. Het moeten veranderen van domicilie is voor hun maar een klein ongemak. Als puntje bij paaltje komt, zijn de ouderen die leven van hun pensioeninkomen het kind van de rekening.
Wat zit er achter de Europese vendetta? Sommige redenen die de Europese reguleringsextremisten opdiepen, kunnen nauwelijks serieus genomen worden. De hefboomfondsen zouden een van de hoofdoorzaken zijn van de crisis. Telkens een bankier dat hoort, moet hij de grijns van zijn gezicht vegen.
Een andere reden - populair bij de vrienden van Angela Merkel in Duitsland - is dat hoewel de hefboomfondsen de crisis niet veroorzaakt hebben, ze toch moeten worden beteugeld, omdat ze misschien wel de volgende crisis zouden kunnen veroorzaken. Wat een onzin. Het is alsof je bij de tandarts zou gaan om een zieke tand te laten trekken, en de tandarts na de ingreep voorstelt om meteen ook maar een gezonde tand te trekken, omdat 'hij je wel eens pijn zou kunnen bezorgen in de toekomst'. Zo'n tandarts heeft duidelijk andere motieven.
Hier zijn alvast wat kandidaten. De hefboomfondsensector zit vooral in Londen. Frankrijk en Duitsland storen zich al lang aan de financiële suprematie van Londen. De oorlog tegen de hefboomfondsen is een amper versluierde campagne tegen Londen.
Het doet me denken aan het verhaal van de verstokte wilde drinker die een groentje advies geeft, net voor een cafégevecht: 'Je wacht tot er een knokpartij uitbreekt en dan haal je uit naar iemand die je altijd al een vuistslag had willen verkopen. Of hij er iets mee te maken heeft, doet er niet toe.' Misschien wou je hem wel klop geven omdat je al die nieuwe rijken haat, die jonge hefboomfondsbeheerders die bijna op slag zeer vermogend zijn geworden. 'Nieuw geld' ergert vaak 'oud geld'. Of misschien wil je hem wel aftroeven omdat je op zoek bent naar een zondebok voor je eigen politieke fouten. Nicolas Sarkozy en Angela Merkel zijn het niet vaak eens, maar beiden waren er als de kippen bij om de crisis te wijten aan 'speculanten' en 'leverage'. Natuurlijk, als de speculanten het gedaan hebben, treft hun geen schuld.
Zondebokken zoeken is normaal in de politiek, maar de brute kracht van de aanvallen op de hefboomfondsen was er echt over. Je zou bang worden als je belangrijke Europese politici hoort praten over 'buitenlandse sprinkhanen' en 'asset strippers'.
Hoe de zaken zullen evolueren, is moeilijk te voorspellen. Het goede nieuws is dat Zweden, de huidige voorzitter van de EU, de hefboomfondsen te hulp gekomen is. Zweden voert aan dat hefboomfondsen duidelijk niet de oorzaak zijn van de crisis, en dat de vrees dat ze grote systeemrisico's inhouden, overdreven is. Duitsland en Frankrijk zullen echter niet gemakkelijk wijken. Ja, er zal een compromis komen, maar de vraag is hoe ver dat gaat. Veel Europese hefboomfondsen houden hun koffers klaar - en met reden.
Melvyn Krauss is senior fellow bij Hoover Institution, een denktank van Stanford University.
