Pensioenfondsen moeten mogelijk meer van hun overrendementen opzij zetten en structureel hogere financiële buffers aanhouden om eventuele tegenvallers in de toekomst op te kunnen vangen, stelt toezichthouder De Nederlandsche Bank.
Tijdens een pensioensymposium op 23 april zei DNB-directeur Joanne Kellerman: “Het is recentelijk duidelijk geworden dat sturing via premieaanpassingen en beperking van indexatietoekenning niet onder alle omstandigheden voldoende is om grote schommelingen in de dekkingsgraad op te vangen.”
De tot nog toe aangehouden buffers bleken niet voldoende om de sector boven water te houden. De gemiddelde dekkingsgraad van pensioenfondsen, die medio 2007 nog 150% bedroeg, fluctueerde in de eerste maanden van dit jaar tussen de 90 en 95%.
Volgens Kellerman is er tevens aanleiding om “nog eens goed te kijken” of de parameters in het financiele toetsingskader nFTK wel toereikend zijn. Het FTK gaat uit van een zekerheidsmaatstaf van 97,5% en dus zou een daling van de aandelenmarkten met meer dan 25% maar één keer in de afgelopen 40 jaar mogen zijn opgetreden, terwijl dit in werkelijkheid vier maal is voorgekomen, aldus Kellerman.
Gezien de recente marktontwikkelingen zouden pensioenfondsen meer aandacht moeten hebben voor de open risico’s in de financiering van pensioenen, vooral in relatie tot aandelen en andere effecten. Om de risico’s te kunnen dragen, is naast hogere buffers ook een betere afstemming van activa en passiva nodig. Dit kan hetzij door de beleggingen aan te passen, hetzij door meer risico’s af te wentelen op de deelnemers. Kellerman merkt hierbij op dat dit laatste alleen voor jongeren aantrekkelijk is, omdat ouderen meer baat hebben bij een stabiel en voorspelbaar pensioenresultaat.
Tijdens haar speech legde Kellerman tevens nadruk op de verantwoordelijkheid van pensioenfondsen om de deelnemers in te lichten over de mogelijke gevolgen van de crisis voor hun pensioen, opdat deelnemers passende maatregelen kunnen nemen. Transparantie ten aanzien van de risico’s zou bovendien aan de basis moeten liggen van alle pensioenafspraken tussen sociale partners, zodat er op voorhand afspraken kunnen worden gemaakt over de verdeling van lusten en lasten bij tegenslagen.
