Overheden en centrale banken kunnen best niet te lang passief blijven toekijken. De noodoplossingen die telkens weer worden uitgedokterd voor de wereldwijde financiële crisis, doen me denken aan een schaker die slechts één of twee zetten vooruit kan denken: hij verliest elke match.
Het klassieke voorbeeld is dat van de moral hazard: door telkens tussenbeide te komen als een organisatie/bank/land dreigt te falen, lost men een kortetermijnprobleem op, maar creëert men een groter probleem later. De verwachting dat er telkens een sterke hand klaarstaat als valnet, maakt de sector immers alleen maar roekelozer.
Meer